Jessie the Unfortunate

Annemle telefon görüşmem:
- 89 almışım.
- Önceki notun 94 değil miydi?
- 92'ydi.
- E, işte bak, çalışsan biraz...
- Bu da yetiyor anne. Beklediğimden yüksek hatta, ben 70 falan gelse öpüp başıma koyacaktım.
- İyi madem.
- Ben Konak'a gidiyorum. Kitapçıya.
- Niye?
- İşte, dergi falan bakacağım.
- Ne dergisi?
- Şiir.
- Niye ki?
- İşte arkadaşların dergileri, şiirleri falan var.
- Boşver. N'apacaksın?
- Bak ama benim de şiirim var.
- Cık cık cık... İşte çok bölünüyorsun, biraz odaklansan bir şeye.
- Ne gibi?
- İşte, mesleğine.

Hani çocukken mahallede top oynamaya çağırdığınızda, annesinden asla izin alıp gelemeyen çocuk var ya. O aslında benmişim lan.